کد مطلب:188737 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:162

تقیه به منظور حفظ بنیه ی اقتصادی نیروهای خودی
با توجه به این كه حكومت های جائر امكانات جامعه را در اختیار خویشان و همفكران خود می نهند، و مخالفان سیاسی خود را در انزوای اقتصادی و چه بسا مورد هجوم و غارت قرار می دهند و شیعه به دلیل اعتقاد به امامت و ولایت، همواره رویاروی حكام ناصالح قرار داشته است. ائمه معصومین (ع) برای مصون داشتن جان و مال پیروان خود از دستبرد حكام و والیان ناشایست، به آنان رهنمودهای لازم را ارائه می كرده اند كه برخی از آن ها بر پایه ی تقیه استوار بوده است.

معمر بن یحیی می گوید: به امام باقر (ع) عرض كردم: من گاهی (به اقتضای شغلم) از مردم اموالی را به امانت دریافت می دارم و چه بسا ناگزیر می شوم از راه یا دروازه ای عبور كنم كه مالیات بگیران حكومت قرار دارند و من (برای مصون داشتن مال مردم از حیف و میل آنان) با سوگندی آن اموال را از چنگ ایشان می رهانم.

امام باقر (ع) در تأیید شیوه ی او فرمود: دوست دارم من هم بتوانم اموال مسلمین را



[ صفحه 131]



با خوردن قسمی، از خطرگاه ها به سلامت عبور دهم. این قانون كلی است كه هر گاه مؤمن از ناحیه ی دشمن، بر خویش بیمناك باشد و موضوع مهم تلقی شود و ناگزیر گردد، حق دارد تقیه كند. [1] .

در روایتی دیگر امام به زراره می فرماید:

هرگاه در برابر حكام جور و كارگزاران ایشان، ناگزیر شدی و برای رهایی یافتن از تعدی آنان، سوگندی كارساز بود، به هر چه می گویند سوگند بخور. [2] .


[1] قلت لأبي جعفر (ع): ان معي بضايع للناس و نحن نمربها علي هؤلاء العشار، فيحلفونا عليها، فنحلف لهم. قال: وددت اني اقدر أن اجيز اموال المسلمين كلها و احلف عليها. كلما خاف المؤمن علي نفسه فيه ضرورة فله فيه التقية. بحار 75 / 410.

[2] ... يا زرارة! اذا خفت فاحلف عليهم بما شاؤوا... بحار 75 / 410.